Wszyscy czujemy koniec czasów człowieka. Czujemy, że ziemia usuwa się nam spod nóg. Na czymś jednak stać trzeba – budujemy więc rusztowania... im my wyżej, tym one chybotliwsze; im my potężniejsi, tym one wątlejsze. Wszystko się wali. Przyszłość retro, futurystyczna przeszłość, inna współczesność – i inna literatura o przyszłości.
W tym obszernym zbiorze prozy Jacek Dukaj jak zawsze oczarowuje: nowatorską formą, kompozycyjną precyzją i pytaniami, których postawienie nie przyszłoby nam do głowy.
Jak bardzo jesteś w stanie zbliżyć się do drugiego człowieka? Wejdziesz mu do głowy? Poznasz myśli? Poznasz uczucia? Nigdy. Ciało to detal; to czy tamto, bez znaczenia. Ale wstyd ciała, bariera nagości fizycznej i psychicznej, bariera zażenowania, lęku przed odsłonięciem, przed opuszczeniem maski – ona oddziela sytuacje konwencjonalne od sytuacji intymności. Ten ból, który czasami nazywamy wstydem, czasami zdradą, czasami upokorzeniem, nie jest więzieniem, z którego za wszelką cenę musisz się wyrwać. On jest pierwszym warunkiem intymności.
W zbiorze znalazły się:
1. „Linia oporu”
2. „Oko potwora”
3. „Szkoła”
4. „Król Bólu i pasikonik”
5. „Crux”
6. „Serce Mroku”
7. „Aguerre w świcie”
8. „Piołunnik”
